 |
| |
| Cliënte Frederique schreef een boek over leven met haar beperking |
Frederique Koelman heeft het syndroom van Turner én hersenletsel, en schreef het boek Sproetjes en Krasjes over haar leven. Daarin beschrijft ze heel indringend hoe ze heeft leren omgaan met haar beperkingen. “Voordat ik wist dat ik hersenletsel had, dacht ik dat ik gek was.” MEE & de Wering-consulente Thea Jansen ondersteunde haar de laatste jaren.
“Jarenlang op mijn tenen gelopen”
Frederique: “Op mijn tweede ben ik aangereden. In het ziekenhuis merkten de artsen dat ik klein was voor mijn leeftijd en toen ik vijf was, werd het syndroom van Turner vastgesteld. Mijn middelbare-schooltijd was zeer turbulent. Ik deed aan zelfbeschadiging en kwam op mijn 16e uit de kast. Na mijn middelbare school kreeg ik een burn-out. Ik was zo moe; ik had jarenlang op mijn tenen gelopen.”
Frederique ging naar een kliniek voor haar stemmingsproblemen. Daar werd ze nog strenger voor zichzelf, want ze wilde het allemaal goed doen. Toen ze uit de kliniek kwam, vertrok ze in haar eentje naar Schotland. Bij terugkomst was er een terugval. Frederique durfde zelfs niet meer naar de supermarkt; haar moeder zat met de handen in het haar en zocht iets wat haar dochter kon helpen.
“Eindelijk de juiste plek”
Frederiques moeder nam contact op met MEE & de Wering-consulente Thea Jansen. Toen die vroeg of er wel eens naar Frederiques neurologisch functioneren was gekeken, was haar moeder overweldigd: dat was inderdaad nooit bekeken. Het was een deur die openging. Thea vertelt: “Ik zag een hele leuke griet, maar uitgeblust en met veel verdriet. We hebben alle onderzoeken snel in werking gezet, om feiten te krijgen." Frederique gaat verder: “Thea was de eerste die zei: ‘Misschien heeft ze wel een hersenletsel?’ Toen is alles gaan rollen. Thea regelde ambulante begeleiding voor mij, en ik kwam ik bij Vasalius. Dat was eindelijk de juiste plek.”
“Als een trein vooruit gaan”
“Het heeft heel lang geduurd voordat ik de beperking door mijn hersenletsel kon accepteren. Een vriendin vroeg: ‘Waarom schrijf je niet alles op?’ Door het schrijven van Sproetjes en Krasjes kreeg ik een doel. Ik hoor wel eens dat lezers zich herkennen in mijn verhaal. Maar ik hoop ook dat mensen uit de hulpverlening het lezen en ervan kunnen leren. Het gaat nu goed met me. Ik ben echt sterker geworden, vooral de laatste maanden. Mijn ontwikkeling is nog in volle gang, en het is heel fijn dat er de komende jaren iemand is die mij kan ondersteunen.”
Thea is ontzettend trots op Frederique: "Ze gaat al 3 jaar als een trein. Het gaat helemaal goedkomen!" |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
